ლადო ასათიანი

უფროსი შვილი ლადო 1917წლის 14 იანვარს დაიბადა სოფელ ბარდნალაში. 1930წელს მისი ოჯახი, ბებია და ბაბუა გააკულაკეს (ანუ ყველანაირი ქონება ჩამოართვეს). ბაბუამისი იმ დღესვე გარდაიცვალა, ბებიამ კი ცოტახანი იცოცხლა.
მის მშობლებს კი ყველაფერი კარგად აეწყოთ, ისინი ქუთაისში მასწავლებლებად მუშაობდნენ. ლადოს შემდეგ შეეძინათ ვაჟი-გოგიტა და ქალი-მედეა.
ლადომ ქუთაისი საცდელი სკოლის შვიდი კლასი დაამთავრა. შემდეგ ქუთაისის სასოფლო-სამეურნეო ტექნიკუმში გააგრძელა სწავლა.
ლეჩხუმში სახლი მამის სახელზე იყო გაფორმებული, ამიტომ მამის თხოვნით მათ სახლში დაბრუნება მოუწიათ. მშობლებმა ადგილობრივ სკოლაში გააგრძელეს მუშაობა. 1931წელს ლადომ ცაგერის სასოფლო სამეურნეო ტექნიკუმში გადმოიტანა საბუთები, უმცროსები კი ბარდნალის შვიდწლიან სკოლაში სწავლობდნენ.
მათ დაიბრუნეს ძველი სახლი, ააყვავეს ვაზი და ოჯახი კვლავ ოჯახს დაამსგავსეს. სახლი საცსე და მხიარული იყო. მიუხედავად იმისა რომ ლადოს მამას ძალიან უყვარდა პოეზია, მისი შემოქმედების პირველი მკითხველი მაინც დედა იყო, რომელიც მას ყველაფერში ეხმარებოდა.
ტექნიკუმის დამთავრების შემდეგ ლადო ქუთაისის პედაგოგიურ ინსტიტუტში მოეწყო. არდადეგებზე კი ყოველთვის სოფელში ჩამოდიოდა, მიუხედავად იმისა რომ იმ დროს ეს ძალიან ძნელი იყო, რადგან არც თუ ისე ხშირი იყო ამ ადგილებში მანქანის მოძრაობა.
მისი და, მედეა ასათიანი წერს: ''სწორედ ეს ზამთრის ღამეები შემორჩა ხსოვნას ყველაზე ლამაზად. საღამოს მოიყრიდნენ თავს მამის ბიძაშვილი-ნინო მამიდა და მისი მეუღლე ლევან ჩიქოვანი. ორივე ძალიან სასიამოვნო მოუბარი იყო და იშვიათად, თუ ქუთაისიდან ამოსული მამის ძმა-შალიკო ბიძიაც მიემატებოდა, ჩვენს სახლში ყოფნას არაფერი სჯობდა. ბუხართან ახლოს მიაჩოჩებდნენ მაგიდას და შემოუსხდებოდნენ. მაგიდაზე იყო ყველი, მჭადი, მწნილი, ლობიო, ხელადით ღვინოი; საკალანდო ღორის თავი ან კარგი საცივიც თუ იყო, მეტი არავის არაფერი უნდოდა...'' ''ყვებოდნენ ძველსა და ახალს...''
ლადო ასათიანს თავისი კუმირებიც ჰყავდა, ის გატაცებით კითხულობდა ნიკოლოზ (ტატო) ბარათაშვილის ლექსებს. ''...ხან ვის ამოიჩემებდა ხან ვის. გადმოიღებდა გრიგოლ ორბელიანს და ისე კითხულობდა, გეგონებოდათ ეს-ესაა ნახა პირველადო. მიუხედავად იმისა, თითქმის ზეპირად იცოდა ჩვენი კლასოკოსები, მაინც წიგნს მოითხოვდა და კითხულობდა; ასე სხვა მადლი აქვსო-იტყოდა.'' ''ვაჟა-ფშაველა ლადოსთვის ამომავალი წერტილი იყო...''
ინსტიტუტში სწავლის პერიოდში გაზეთ ''სტალინის რედაქციაში მუშაობდა, სადაც 1936წელს დაიბეჭდა მისი პირველი ლექსი ''ჩვენ კვლავ მოვედით.''
1937წელს ლადოს დედა დააპატიმრეს, ''ანტისაბჭოურ პროპაგანდას ეწეოდა.'' დაახლოებით ერთი თვის განმავლობაში ის დაპატიმრებული ჰყავდათ ცაგერში. ლადო ამ დროს ქუთაისში, ინსტიტუტში იყო. დედა ქუთაისის ციხეში გადაიყვანეს და იქ გაასამართლეს და გადასახლება მიუსაჯეს. ამით დანთავრდა ყველაფერი.
1938წლის ბოლოს ლადო თბილისში გადავიდა. 1939წელს კი ლადო ჯარში გაიწვიეს, საიდანაც მალე დაბრუნდა და მანანაც მალე შეეძინათ.
ჯარიდან ჩამოსვლის შემდეგ ლადო დაავადდა იმ სენით, რომლის განკურნება მაშინ არ შეეძლოთ. ამ სენის სახელის ხსენება თვითონ ლადოსაც არ უყვარდა. ის აბასთუმანში ორჯერ იყო მაგრამ მაინც არ უშველა.
1942წელს მის მიერ წინაპრების სახსოვრად დაწერილი კრებული არ დაუბეჭდეს:''-რა დროს წინაპრებზე წერაა, ქვეყანაში ომიაო,''-უთხრეს.
ყველაფერი ერთმანეთს დაერთო და ლადო 1943წლის 23ივნისს გარდაიცვალა თბილისში. მამა ლადოს სანახავად წამოვიდა. ჩამოვიდა და ლადო უკვე გარდაცვლილი დახვდა. დილით გარდაცვლილიყო, მამამ ვერ ჩამოუსწრო... ვაკის სასაფლაოზე დაკრძალეს.
1968წელს ლადოს ნეშტი ვაკის სასაფლაოდან დიდუბის მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში გადაასვენეს. გადასვენება, მთავრობის დადგენილების თანახმად, ჩუმად მოხდა.